Een man en een vrouw botsen met elkaar, de wereld om hen heen, maar vooral met zichzelf. Ze zijn elkaars houvast, maar houden elkaar ook in een wurggreep. Beiden hebben ze nogal vreemde trekjes, toch hebben ze een relatie om jaloers op te zijn. De twee gaan bij elkaar op zoek naar stabiliteit en erkenning, gebruiken elkaar als tegenspelers in hun eigen gecreëerde werelden, of negeren elkaar stoïcijns op zoek naar innerlijke rust.
Stella Maris is een voorstelling waarin zelfs het minst belangrijke aspect van het bestaan met een buitengewone beheersing wordt omgesmolten tot enorme hilariteit. Alsof zich een doodgewone droom ontpopt tot een ouderwetse klassieke Vaudeville.
De kracht van Stella Maris ligt in de serieuze doch lichtvoetige interpretatie van een relatie van een man met de ziekte van Borderline. Wat je het ene moment doet lachen, is tegelijkertijd diep ontroerend. Jakop Ahlbom houdt van precisie, op het podium is geen uitbarsting te bekennen. De man-vrouw relatie komt tot uiting door series van bewegingen, toch is er totaal geen sprake van fysieke spanning. Zonder extravagant spel, opvallende op- of afkomst of solo’s wordt duidelijk waar Jakop van houdt: uitgebalanceerd theater.
In Stella Maris komt Jakop Ahlbom’s voorliefde voor goocheltrucs naar voren. Dit komt tot uiting in de manipulatie van objecten en props, maar ook in zijn interpretatie van heftige beelden die uit het niets op duiken en transformeren tot het tegenovergestelde.
