Twee stellen, ogenschijnlijk hecht verbonden, raken verstrikt in een web van verlangens, schuld en bedrog. Is het pure passie, een ontsnapping aan de sleur, of een diep gemis dat hen drijft? Geheimen worden gefluisterd en waarheden verdraaid. Hoeveel blijft er verborgen tussen geliefden en vrienden? En welke verantwoordelijkheid neem je voor je eigen daden?
Marijke Schermer schreef op verzoek van Jakop de nieuwe theatertekst We Don’t Live Here Anymore. In de voorstelling horen we de dialogen als voice-over van de personages terwijl de performers in Ahlboms unieke bewegingstaal uitdrukking geven aan hun innerlijke emoties.
Het gevoelsleven van de personages wordt gevisualiseerd door de (lichamen van) de spelers terwijl we luisteren naar hun gesprekken. Wat wordt er gezegd, en waarover wordt gezwegen?
Inspiratiebronnen voor deze voorstelling waren de novelles We Don’t Live here Anymore en In the bedroom van Andre Dubus, de roman Revolutionary Road van van Richard Yates, de gelijknamige film van John Curran, de film Closer van Mike Nichols en Husbands and Wives van Woody Allen.
We Don’t Live Here Anymore is een stuk over verborgen waarheden en de onrust die ontstaat wanneer eerder gemaakte keuzes beginnen te knellen. De personages bevinden zich op een breekpunt, waarin ze zichzelf en hun verlangens opnieuw bevragen. In plaats van te berusten in wat is, zoeken ze naar wat nog kan zijn. Dit poëtische stuk daagt zowel onze ratio als onze verbeeldingskracht uit. Het laat ons de pijn, twijfel en kracht voelen van geliefden in transformatie.
