Jakop Ahlbom gebruikt in zijn voorstellingen een eigen en unieke bewegingstaal, waarmee hij zijn surreële verhalen vertelt. In dit onderzoek wil Jakop zijn bewegingstaal verdiepen, en onderzoekt hij de relatie tussen tekst en beweging, tussen lichaam en vertelling.
In We don’t live here anymore verhoudt Jakop zich opnieuw tot de menselijke relaties. We zien twee stellen, in verschillende verhoudingen en verliefdheden. Ze zijn trouw, gaan vreemd, ontwikkelen een vriendschap, zijn loyaal én plegen verraad aan hun liefde. We zien relaties in al haar vormen en facetten, en met alle vrijheid en beperking die daarbij hoort.
In We don’t live here anymore werkt Jakop zonder decor of visuele effecten. Hij legt zijn focus helemaal op de lichamelijke fysieke aspecten. Dit doet hij met een paar van zijn vaste spelers.
Zij hebben alledrie een dansachtergrond, kennen Jakops werkwijze goed en zijn allevier van zekere leeftijd waardoor er veel ervaring op het gebied van relatie, scheiding en nieuwe liefdes bestaat.
Het materiaal waarvan uit wordt gewerkt is geïnspireerd op bestaande scènes uit film en toneel waarin liefdesverhoudingen onder druk staan. We putten ondermeer uit We don’t live here anymore (John Curran, 2004).
We willen dit experiment graag delen met het vaste publiek van Jakop Ahlbom Company. Na elke voorstelling organiseren we een nagesprek om een uitwisseling plaats te laten vinden tussen publiek, spelers en Jakop om de inzichten uit dit proces te bespreken.
